EY ŞEHİR!...
Nice bağrı yanığa el verip kucak açtın
Hayat denen pınarın oluğundan su içtin
Pulathane ne çabuk tarihinden vazgeçtin
Sargana’da akan kan vatan oldu ey şehir!
Ceddine sırt çevirdin benzin soldu ey şehir
Hilâlin gölgesinde serviler durur ağlar
Her ayrılık bir ölüm, gönlümüze is bağlar
İçimdeki yangını üfler, söndürür dağlar
Mecnun’un hicranına tercüman olan şehir
Gözlerimden süzülüp yüreğe dolan şehir
Bir hilâlin uğruna nice güneşler batar
Dönmeyen yolculara gemilerin yas tutar
Ufka çöker bir duman gök mavisini yutar
Canlanır hatıralar gönlümü dağlar şehir
Çekilir kabuğuna hıçkırır, ağlar şehir
Güller açsın yüzünde gülümsesin gözlerin
Aydınlık yarınları muştuluyor sözlerin
Her dem dik dur ayakta, bükülmesin dizlerin
Düşmana zehir zıkkım, dost bağında gül şehir
Davran bir seher vakti yollara dökül şehir
Dağların eteğine suların şavkı vurur
Tenha sokaklarında nurdan heykeller durur
Maziyi düşününce içimi sarar gurur
Gönül mabedimizde parlar durur ay şehir
Kucaklayıp beni de yürek dostu say şehir
Gelinliğini giyer salınır da bembeyaz
Üşür sobada alev sabah edince ayaz
Diner bir gün kara kış elbet gelir bahar, yaz
Ürperir sabah vakti yürekçiği ak şehir
Kır bütün zincirleri geleceğe bak şehir
Yalın ayak, baş açık bir serçe kadar hürsün
Gökteki saltanatın sonsuza kadar sürsün
Hasretin katmerleşir düşlerimde büyürsün
Yalnızlığımı dindir, ellerimden tut şehir
Bir anne şefkatiyle koynunda uyut şehir
M.NİHAT MALKOÇ
