Nadasa bırakılan bir tarlanın ortasında tırpandan kurtulan bir başak gibiydim.Şaşkın bir çiftçinin hasatından arta kalan bir çuval buğdayın nasibinden çıkmış , yamalı elbiselerimle sokak duvarının dibinde bir kuru ekmek parçasıyla avunmayı bekliyordum.
Ayaklarıma batıyordu gözlerimden dökülen dikenli bilyelerim.Bir zamanlar misket diye tuttuğum umutlarım ben büyüdükçe sorumluluk, zaman büyüdükçe geçmişin hambalı oluyordu.Yüklemişlerdi sırtıma bir küfe ne varsa küflü heveslerinden arta kalanları attıkça atıyorlardı zamanın kırbaçladığı sırtıma.
Duvar olmuş suratlar kepenklerini yüzüme indiriyor .Elleriyle perde perde aralıyorlardı gazele dönen yaprakların arasında kalan bakışlarımı.Sokaklarda havlayan köpek sesleri koşuyordu ardımdan .Mazide ki korkularım geçiyordu köy mezarlığından .Taşlar sanki dile gelmiş''zamanı değil koş'' diyor ,koştukça koşuyordum .Ne kadar koşsam da sanki o gölge de koşuyordu korkuyla.Yanında duramıyordum…Ne bacaklarıma ‘'koşma dur'' diyebiliyordum nede gecede kaybolmaya hazır duran ruhsuz gölgeme...Yavaşlıyordum !Sonra durdum bir şey “Dur!”diyordu bana .Ama sessizliğin içinde sanki ıslık çalıyordu.Bir baktım ki avuçlarım terlemiş.Nefesim öyle sıcaktı ki üşüyen hava bile ısınıyordu her üflediğim nefesle.Bir kaya çarptı gözüme .Üzerinde gözlerini bana diken bir baykuş vardı.Bakışlarının öfkesinden kendi bile korkmuş boynunu bedenine gömmüş bana bakıyordu.Aynı anda soluk alıp veriyorduk Sanki ,her gözlerine baktığımda benim alacağım her nefesten bir an çalar gibi içime korku düşürüyordu.
Küçükken de evimizin damına konunca korkardım ‘'yine beni mi seçtin yok mu başka ölüm kokan baca. Anamı aldın sıra babamda mı ?‘'diye içimden geçirirken sabah okunan sela ile duymuştum babamın ölüm haberini…Şimdi kimdeydi sıra… Gözlerimin içine içine bakarken bende mi ?yoksa ondamıydı.
‘' Ölüm ölür mü ?''derdim.Şimdi yüz yüze kalmıştık.Aramızda sadece soğuk gece ,birde karanlık vardı. İkimizin tek ortak noktası da sanırım buydu. Ben geceyi ,oda geceyi kokutmayı seviyordu. Böyle düşüne dururken sanırım kazanan hep o oluyordu.Ama bu sefer korkmuyordum.Kaybedecek tek şeyin yıllardır taşırken ,sadece isyanlarımı duyan bedenim olduğunu biliyordum .O yüzden de korkmuyordum .Yanına yaklaştım. Elimi uzattım .Sanki korkar gibi gözlerini kapatıp açtıkca gecenin içinde bir ışık görünmeye başladı . Ben yaklaştıkça o küçüldü,ben yaklaştıkça Ay içime umut verir gibi parladı. Tam elimi atıp da tuttum derken birden kayboluverdi.Yerine beyazlar içinde bir suret doğdu.İlk defa hayretle bakıyordum mezarlığa ‘'İçinde böylesi güzel giyimli birisi… hem de elbisesi bile kirlenmemiş nerden çıktı ki‘'diyordum.Bana ,elini uzattı Gel !dedi .Hiç düşünmeden gittim.İlk defa içimde ki merakım susuyordu.Ben daha sorumu sormadan bana ‘'Yıllar sonra sonunda kendinle yüzleştin. Ben senin gözlerini kapatıp da hiç düşünmediğin vicdanınım'' dedi Donmuştum!.Sadece bakıyor ve dinliyordum.''Korkma' o Baykuş senin karamsarlığındı.Onun bakışlarından kaçarken asıl hep kendinden kaçmıştın. Aradığını bu mezara girmeden buldun .Yolun açık olsun dedi ve gitti...
İşte evladım yıllar sonra ilk defa bir Baykuş gördüm ve gördüğümde de Allah'a şükür ettim
Her mahlukatın bir görevi ve yaradılış hikmeti varmış .Ben yıllar evvel bakışlarından korktuğun bu kuşun sayesinde kendimle yüzleştim .Merhametsiz bir yaşamın yerine ,vicdanının sesini dinleyen bir gönle , beni bir baykuşun bile taşıyabileceğini öğrendim. Hiç aklıma gelmeyecek bir hikmetle ,yeni bir anlam kazandı benliğim...Sende bunu evlatlarına anlat ki kendilerinden, içlerinde ki baykuşların ‘'kendinle yüzleş ‘' diyen sesinden kaçmasınlar Bir doğrunun bazen bir yanlış bakan gözde olabileceğini her zaman hatırlasınlar dedi ve sustu dedem.
Hiç unutmadım bende ne zaman bir baykuş görsem dedem geldi hayalime bir baykuşun gözlerinde donan bu anlamlı sözleriyle...
Tülay Akçakoyunlu
