Gözümüzü sabaha her açtığımızda bir hediye aldığımızın farkında mıyız? Her yeni gün bize bir hediye. İçinde bir dolu mutluluk olan bir hediye kutusu. Her yeni gün...
Üstelik de o mutlulukları edinmek için o koca günden saatler değil sadece "an"lar almamız yeterli. Her bir gün bize mutluluk vaatleriyle başlar. Peki kaçımız bu hediye paketini açar? Ya da paketin içindeki mutluluğu yakalayabilir?
Paketi o gün açmak gerekir ertesi güne hükmü kalmaz. Çünkü her bir gün başka paket gelir. Büyülü bir şey gibi. Ertesi güne kalırsa büyü bozulur. Ama bu büyü her gün sürer. Her gün her gün…
Kaç gün bu hediye paketini fark etmeden uyandık? Kaç hediye paketini ziyan ettik? Neden bize verilen bu hediyeleri görmezden gelmekte ısrar ederiz?
Yeni başlayan her bir gün başkadır. Ayrı bir zamandır. Bir öncekinin ya da bir sonrakinin ötekinin ya da berikinin benzeri değildir. Her bir günün sunduğu ayrıdır. Bu günün fırsatını belki yarın vermez. Veya yarının fırsatını bu günden alamayız. Bu gün güneş coşar belki öteki gün yağmurlarla süslenir belki bir başkası bembeyaz karlarla gelir. Bir gün birisinin acısını paylaşmayı verir bir diğeri acını paylaşacak birini.
Her bir gün bir değişimdir. Dünkü çiçek aynı değil bahçedeki ağaç aynı değil yollar sokaklar aynı değil. Hiçbir insan aynı değil kendimiz de aynı değiliz.
Her şey sürekli değişir. İşte her gün bizden tüm bu değişimleri keşfe çıkmamızı ister. Çiçeğe ağaca insana her gün yeniden bakmalı yeniden keşfetmeli her bir güzelliğin keyfini çıkarmalı bu keyiflerden bir mutluluk çıkartmalıyız. Belki o günün mutluluğu minik bir teferruattadır. Bilemeyiz. Gün karmaşık aslında çok kalabalık. Dağınık veyahut da içinde çok fazla eşya olan bir oda gibi. Böyle bir odada ufak bir şey görebilmek dikkat isteyecektir. Paket dolu yani. Her şeye dikkatle önemseyerek bakmak lazım. Hayat bize koca koca mutluluklar sunmaz belki ama küçük sevinçler bahşeder. "An"lardan aldığımız keyiflerle mutlu olmak gerekir. Aslında her gün bir hediye almak da başlı başına bir mutluluk sayılmaz mı?
Günlerimiz hediye mutluluk kapısına taşıyan bir dolu keyif taşır. Neden bunları görmeyiz? Günleri hoyratça harcamak kendimize zehretmek de neyin nesi? Neden "zaten içinden bir şey çıkacağı yok" der gibi paketin kurdelesini bile çözmeden çöpe atarız ki? Bu ne haksızlık! Güzel Yaratıcının bize hediye vermek gibi bir yüce nezaketine cömertliğine ve lütfuna karşı bu nasıl bir kabalıktır böyle?
Alemin en yüksek merciinden gelen bir hediye nasıl değersiz sayılabilir ki?
