Hoşçakal...

[kardelen_]

Munzur’un coşkusuyla büyüttüm içimde,
Yüreğime kök saldın uçurum gülü,
Kanayan yaralarıma tuz,
Dikenlerinle yüreğime sıkı sıkı tutundun,
Bazen ağlatıp, dipsiz kuyulara atan,
Bazen umuda beyaz güvercin oldun…
Her mevsim, karagüller açan
Varlığınla yokluğun arasında kaybolan.
Hayallerimi çaldın, umutlarımı aldın,
Yağmur gibi yağsada, acılarım üstüne,
Sen kök saldın yüreğime,
Pervasızca, hoyratça bağlandın…
Gözlerim sensizliğe ağladı,
Gözyaşlarım Munzur’a karıştı, çağladı
Bazen sevdama türkü, bazen acılarıma ezgi oldun…
Sen tükenen bedenime nefes,
Soğuk gecelerde, düşlerime misafir oldun…
Ben; seninle sensizliği yaşadım,
Taşınmaz dertleri bana bıraktın,
Sen, bendeki seni yaşattın,
Bende ki seni mahkûm ettin,
Yalnızlığa acılara terk ettin…
Bendeki dayanılmazlığı, ikimiz yerine yaşadım,
Çoğu geceler isyan ettim, ağladım
Ben her şeyi tek kişilik yaşadım,
Sensizlik zifiri karanlık, cehennem,
Ben sende karanlığı yaşadım…
Artık bittim tükendim, bak yolun sonuna geldim…
Dilim varmaz söylemeye, ürkekçe fısıldadım,
Hoşçakal düşlerimin davetsiz misafiri,
Hoşçakal yarınlarım, umutlarım…
Sessizce, hayallerimi, yarınlarımı gömdüm,
Hoşçakal yüreğimin acısı, uçurum gülü hoşçakal…