Seni BekLeyişimin Adı Yok...

[eLeM_]

Seni bekleyişimin adı yok...

Hasreti çeke çeke uzaklara götüren çok vagonlu trenlerin de.
Hani giden gider de; geçmişi kalırya geride;
Onu hep yaşlı gözlerle bekleyen.
Zamanla dilindeki özlemi kırıverir zaman; en hassas yerinden
Çok geçmeden; çok geçiyor yokluğunun üzerinden;
Haram saatler diziliyor boğazıma uzadıkça sensizlik;
Tenhasına sere serpe uzandığım düşler de yetmiyor
Yorgun arzularımı kışkırtmaya
Tutuklayıp aynalara hapsediyorum
Sonra vicdanım delil yetersizliğinden serbest bırakıyor



Seni bekleyişimin adı yok...

Dursun diye duvarlara çivilediğim zamanın da
Payıma düşen yalnızlığın zirvesinde;
Saçlarımla gizlice siyahını paylaşıyor gece.
O zaman; bu şehir bir kez daha düşüyor gözümden
Kalabalık kaldırımlarında adım adım eziliyor günahlarımın gölgesi
Sanki ben değildim külçe külçe acıların sahibi
Ağır korkuların ezip yel değirmelerine verdiği
Savrulmuş bedenimin; rüzgarında ölmeden dirildiği
Sanki sen değildin bırakıp giden
Üstüne üstlük hiç gelmemişken


Seni bekleyişimin adı yok...

Kurulmamış köprülerden geçmeye çalışan benliğimin de
Şiirlerim şahit olsun ki
İki satır arasına sığmıyor yalnızlığım
Ne nokta anlatabiliyor kararsızlığımı
Ne de virgül koyabiliyorum yılların ardına
Yenik düştü keşkelerim oynadığım oyunlara
Yine de teslim olmadım
Ama sen; namluda hüzün
Beni tam on ikiden vurdun
Seni bekleyişimin adı yok..

Gelmeyişinin de...


aLıntı...