Cok zormus bir nebze mutlulugu yakalamak.Hayat insana cesit cesit sunuyor oyunlarini.Kimisi mutlulugu gercekten buluyor .Kimiside mutluym diye rek kendini kandiriyor.
Acaba gercekten varmidir mutlu olan ? Ben mi ?
Bende mutluyum deyip kendini kandiranlardanim sanirim.Belkide gercekten mutluyum, belkide cok fazla beklentim var .Sebep ne bilmiyorum ama mutlaka huzunlenecek birsey buluyorum.Okadan cok sey yasadimki artik en ufak soz en kucuk bir elestiri bile beni kirabiliyor.
Kendime aciyorum dogrusu.Zaman mekan farketmiyor nerde olursam olayim cirpinan bir kustan farkim yok.
Ya Ask ? Zaten mutlulugun pesinden gitmeme yada bukadar kirilgan olmama sebep o degilmi ?
Savruluyor butun kelimeler kalbimin en dip koselerine.Huzun hep benimle .Gecer diyorum bu gunler biter. Ya kalp kiriklarim , ya cam kesigi agrilara garp olan parcalanan duygularim?
HER GECE ONLAR DEGILMI CANIMI ACITAN.
Hickira hikcira aglamak istiyorum. Bagirmak haykirmak istiyorum.
Ama neolur kimse duymasin beni .
Ben kendi huzun denizimde bogulmak istiyorum...
