ÇOCUKCA BAKMAK HAYATA
Çok mu zor bir çocuğun masum gözleriyle bakabilmek hayata ?...
Herkese ve herşeye inat...
Seni sen olduğun için değil de, cebindeki paran,kariyerin ya da güzelliğin için sevenleri farkettiğinde, saçını çekip kaçmak..
Oyunbozanlığı,dünyadaki en kötü şey sanmak..
En sevdiğin yemeğin annenin zorla yedirdiği olması...
Sana alınan hediyelerin maddi değerinden çok, bir hediye almış olmana, mutlu olmak..
Gece heryeri kaplamış olan kara,sabah ilk ayak basan olduğun için kendini dünyanın en şanslı insanı saymak ..
Arkadaşlarına küstüğünde, 10 dakika sonra ne için küstüğünü unutmak...
Yalnız kaldığında, başını dinliyor olduğunu hiç düşünmeden, mutfakta yemek yapan annenin yanına koşmak...
En sevdiğin kişiler listeni,önce seni yaradan ve ardından aile bireylerinin oluşturması ...
Tadını çok beğendiğin bir şeyin yarısını peçeteye sarıp sevdiğine saklamak..
Bayramları eskisi gibi heycanla beklemek..
Akraba ziyaretlerine zorla değil de,koşarak ve sevgiyle gitmek..
Bulutların pamuktan yapılmış olduğunu düşünmek...
Yağmur yağarken ıslanıcam korkusu ile sağa sola kaçmak yerine tam ortada durup ağzını kocaman açıp, gökyüzüne bakarak sırılsıklam ıslanmak...
Gökkuşağının bittiği yerde, bir altın küpünün olduğuna inanıp,onu görmeye çalışmak...
Bilmediğin birşeyi duyduğunda, çaktırmamaya çalışmak yerine,yeni bişey öğrendiğin için en abartısından hayretini dile getirmek ...
Kariyerinde yükselmek için değil de,bir meyve ağacındaki meyveyi koparmak için başkalarının sırtına çıkıp onları basamak olarak kullanmak...
Hayata bu şekilde baktığın için sana gülenlere,sadece gülmek...
Gerçekten zor mu tüm bunları yapabilmek?
Peki ya çocukken bunu yapacak gücü nerden buluyorduk zormu bu kadar bir tebessümle bakabilmek hayata bir çocuğun gözü ile bakmak..
