Bulutlar üzerine eğilince,
Habil bu dünyadan geçmiş.
Fazlasını istiyor,
Kalbe ancak sığan duru aklın,
Emniyetli gönül görüşünün
Keskinliğinde, görüyor ki:
Her bir yan gölge üstüne gölge.
Gölge gölgeyle didişip duruyor.
Her şey oluyor ama hiçbir şey de olmuyor.
Tufan kopuyor ama Habil’in ayakları bile ıslanmıyor.
Yangının ortasında ateş yakmıyor, saçının tek teli tutuşmuyor.
Can acısa bir türlü, acımasa bir türlü.
Perdeyi göremeyen bütün gölgeleri gerçek sanıyor.
Ve oyunu buna göre kuruyor, buna göre oynuyor.
Habil’se gölgelerin üzerinde geçip gidiyor.
İndirmiş kılıçlarını gölgelerle savaşmaya kalkışmıyor.
Gölgelerin vahit makamına doğru yerden geçiyor.
Çünkü acı can evine değince her şey yerine döner.
Her şey gölgeye döner.
Kabil diye biri yok aslında. Bir Allah var, birde Habil.
Kabil, Habil’in ne kadar dayanacağı sınanırken sadece içi boş bir gölge.
Çünkü masumlarda gölgeden ateşler çıkararak sınanır.
Kabil bir bahane.
Ve. Habil diye biride yok aslında. Bir Allah var birde Kabil.
Kabil sınanırken de Habil bir gölde. Çünkü zalimlerde sınanır. Habil bir bahane.
Habil, Kabil’e gölge.
Kabil, Habil’e gölge.
Hatta:
Bir Allah var.
İkilik yok arada.
Kabil Kabil’e gölge.
Habil Habil’e gölge.
Allah’a göre:
Habil gölge. Kabil gölge.
Gölge üstüne gölge.
Öyleyse:
Gölgenin derdiyle dertlenmek niye???
Lâ: Sonsuzuk Hecesi
