Mehmet Akif anlatıyor:
“Her sabah Sultanahmed Câmiine erkenden giden bir zât vardı.
Mihrâbın bir kenarında saçı-sakalı bembeyaz olmuş bu ihtiyar adam,
ümitsiz bir şekilde durmadan ağlıyordu. Niyâhet bir gün yanına sokuldum:
Muhterem, dedim. Allah’ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu kadar ağlıyorsun? Bana:
Beni konuşturma. Kalbim duracak, dedi.Çok ısrar edince anlattı:
Ben Abdülhamid devrinde bir binbaşı idim. Anam-babam vefât edince sadârete bir dilekçe gönderdim.
Dedim ki “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var. Bunların bir nezâretçiye ihtiyacı vardır. Kabul buyurulursa
istifa etmek istiyorum”.Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş. Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi.
“İstifa kabul edilmedi” deniyordu.Ben bir daha gönderdim. Yine aynı cevap geldi.Bizzat huzura çıkıp şifâhi görüşmek istedim.
Ben o cehâlet ile padişahın huzuruna çıktım:
Sultanım, istifamın kabulünü istirham edeceğim. Durumumuz budur, dedim. Derin derin biraz düşündü. İstifa etmemi istemiyordu.
Yüzünden belli idi. Isrârıma da dayanamadı. Öfkeli bir edâyla, elinin tersi ile:
Haydi! İstifa ettirdik seni, dedi.Ben dönüp işimin başına geldim.Gece mânâ âleminde orduların teftiş edildiğini gördüm. Rasûllüllah Efendimiz (s.a.v.)
Yıldız Sarayı’nın önünde duruyordu. Bütün Türk ordusunu teftiş ediyordu. Osmanlı padişahlarının ileri gelenleri orada idi. Abdülhamid edeple Fahri Kâinat Efendimiz’in arkasında duruyordu.Derken benim birliğim geldi. Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı.Nerede bunun kumandanı? Diye sordular
Ya RasûllAllah çok ısrar etti. İstifa ettirdik, dedi. Rasûllüllah (s.a.v.) da:
Senin istifa ettirdiğini biz de istifa ettirdik, buyurdular.
Ben ağlamıyayım da kim ağlasın?..
