Şu dört direkli köprünün altında açmışım gözlerimi sahipsiz. Rüzgar sarmış kundağımı, yağmurla beslenmişim... Adımı insanlar koymuş benden habersiz, benimsemişim. Serseri derler, hırsız derler, .... derler, anlamam da alınmam da... Hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda, marka satmadım. Gökyüzü yorganım oldu hep, dirseğim yastık. Alışkınım; kara, yağmura, soğuğa, üşümem. Sıcak dokunur bana... Özlemem, hiç tanımadığım hisleri, İstemem varlığını bilmediğim şeyleri, Kıskanmam hiç kimseyi, özenmem... Halbuki bilmez kimse, Kendilerinden şanslı olduğumu, daha özgür, ve daha zengin.... Şu deniz herkesten çok benimdir, arkasındaki orman da. Bütün sokaklar benimdir herkesten çok Her simitçi biraz bana çalışır.... Aslında her çocuktan daha çocuğum, Canım hiç sıkılmaz buralarda. En sevdiğim oyundur köşe kapmaca... Yalnız da değilimdir, Yüzlerce kardeşim var, benim gibi, bana benzer. Kimse ayırt edemez bizi birbirimizden... Geceleri toplanmaya başlarız, El ayak çekildikten sonra, konuşuruz, güleriz, dertleşiriz.... Biraz farklı olsa da, Herkes kadar biz de umut besleriz. Hayallerimiz de vardır ayın dolaştığı yerlerde... Herkes kadar okumuşluğum da vardır, Her tip insandan bir harf öğrendim
