Gönderen Konu: Alışınca Azalıyor!  (Okunma sayısı 945 defa)

0 Üye ve 1 Ziyaretçi konuyu incelemekte.

Çevrimdışı @sen@

  • Premium Üye
  • *******
  • İleti: 4979
  • Rep Puanı: +100/-0
Alışınca Azalıyor!
« : Mayıs 24, 2011, 07:05:12 ÖS »
Zaman geçtikçe alışıyoruz birbirimize. Artık aynı yatakta uyuyup, aynı güne uyanmanın heyecanı yok. Alıştık çünkü, artık doğal sayıyoruz.
Zaman her şeyi eskitir, ilişkileri de! Doğanın kanunu bu, elbette ilk gün gibi olmayacak ilgimiz. Ancak bir yerlerde hata yapıyoruz. Sevgimiz azalmasa da tahammülümüz azalıyor.
Bazen batar ya insana, bize de batıyor işte bir müddet sonra. Birini sevmek, onu tanıdıkça büyümesi gereken bir duygu olmalı. Ancak bu teoride böyle, pratikte işin rengi değişiyor.
Üstündeki o çiçekli gömlek var ya; hani benim nefret edip, hiç sana söyleyemediğim, onu üstünde her gördüğümde şunu düşünüyorum: “Bir insan bu gömleği seviyorsa, beni nasıl sevebilir?” Öyle işte! Hem beni, hem o gömleği sevebiliyorsun; enteresan!
O zaman akıl başka bir oyun oynuyor. “Ben bu gömleği seven bir adamı nasıl sevebiliyorum?” Buyur buradan yak! Nasıl çıkacağız işin içinden? Öyle işte! Ben de o hoşlanmadığım gömleği bayıla bayıla giyen bir adamı sevebiliyorum. Daha enteresan!
Kendimi tutmasam, kavga etmemiz an meselesi! “O iğrenç gömleği üstünden çıkarır mısın?” desem sert ve alaycı bir tonla, sen bir anda gömleğine daha fazla sahip çıkacaksın. “Nesi iğrençmiş gömleğimin, sen üstündeki bluza bak” gibi bir cümle edeceksin.
Sonra cümleler birbirini kovalayacak ve kavga edeceğiz. Boşuna birbirimizi kırıp, bir veya birkaç günü suratsız geçireceğiz.
Aslında olması gereken bu mu? Elbette değil! Senin o gömleği ve benim sevmeyeceğim daha pek çok şeyi beğeneceğini kabul etmek neden bu kadar zor? Saçlarımın topuzunu abartı bulup, gözlerinle beğenmediğini ifade etmen de aynı şey!
Alıştıkça azalıyor sabrımız, oysa birbirimizi tanıdıkça daha fazla sevmeliyiz. Bence bu işin yolu; tüm beğendiklerimiz ve alışkanlıklarımızla, yani olduğumuz gibi sevmeyi öğrenmeliyiz. Detaylara takılıp, sevmediklerimizi eleştirmek yerine, sevgimizin büyüyerek gelişmesine izin vermeliyiz. Yoksa bir ömür nasıl geçer?


Alıntıdır
Zordur benimle yürümek. Bunu benimle yola çıkanlar bilir, hepsi yarı yolda gittiler. Suç kimde? Ben zoru seviyorum, onlar sevmiyor. Yapacak bi şey yok. Suçum var mı? Tabi ki var. 'Zor yola, kolay kişilerle çıkmak en büyük hatam'.