Son Papatya Dalından Düşmeden...Geleceğim bekle!

[@sen@]

Son Papatya Dalından Düşmeden...Geleceğim bekle!

Gözlerim duman duman tütüyordu kırık penceremin ardından sana bakan puslu gözlerle.Kapının önünden geçişlerini sayarken, ben bile unutmuştum elinin kaç kere zilime uzanıp da çekişini.Yağmurların tiz sesi tüm mevsimleri terk etmiş sanki sadece bu caddeye sen gibi yağıyordu.Üzerinde ki toz bulutları benden sana olan suskunluğumun tek yankısıydı

Tabiatın gece gündüz döngüsü beni sana çağırıyordu.Islak bir kedi ilişti gözüme bank’ın altına kıvrılmış yağmurun tadını ayakkabılarını yalayarak almaya çalışırken ellerin şakaklarında gözyaşlarının üzerine düştüğü papatya dalından kopmanın acısıyla ,sende ayrılığın sancısıyla inliyordun İlk kez içim acımıyordu sen ağlarken.ilk kez sen üzülürken mutluydum, sen üşürken üşümüyordum.Bir mektup yazıyordum kokunun bulaştığı gözyaşlarına .Haksızlıkların getirdiği noktalarla virgülleri siliyodum satırlardan Ayaklarımın altına alıpta seni çizdiğim bulutları siliyordum gökyüzünden .Önce titrek ellerini sildim sonra mecalsiz kalan gözlerini.Seni sildikçe gökyüzünden sende sana değen her damlayla yağmurda kayboluyordun.Beni bekliyordun bense seni beklemiyordum İlk kez mezarında ıslandın ilk kez bir yağmur da sen üşüme diye ben üzerinde uyumadım ilk kez kendimi sana yorgan yapmadım Üzülme başımda annem dizlerimde kızım ,ellerimden ölümle sildiğim gökyüzüne ikimizi çiziyordum Bekle geliyorum çatısız evimize.

Bir yüreğimdeki sevgin canlı duruyor gözlerimde son nefesimde bile yaşayan tek şey’’ sen’’varsın içimde .Toprak doydu ölüme kandı yağmurlar mevsimlere.Ölüm yine ayıramadı bizi ayrılık papatyayı dalından alsa da son papatya yaprağı düşmeden tutacağım ellerini ellerimle.Az kaldı ölüme!Geleceğim bekle…

~Alıntıdır~